bloggum

Ze staan te dringen! Elke avond staan ze bij de deur, komen mijn slaapkamer niet in, maar ik zie ze naar me kijken en ik voel de druk die er komt omdat er steeds meer komen. Ik woon naast een ziekenhuis en daar overlijden mensen. Wat moet ik hier mee? Wat willen ze van me? Het moment dat ik mijn hoofd op mijn kussen leg, verlaat ik mijn lichaam en begin te reizen door het universum, heel snel. Ik zie overal sterren en het lijkt alsof ik heel snel door een soort tunnel ga naar een andere dimensie. Het moment dat ik dat doe, word ik aan mijn polsen gegrepen en zo teruggeworpen in mijn bed waar ik dan wakker word en schrik. Wat was dat? Waar ging ik heen? En wie trok me daar aan mijn polsen naar mijn bed? 

Er zijn momenten dat ik zo bang ben, dat ik er niet van kan slapen. Wat is dat? Wat gebeurd er met me? Ik begin op mijn werk te vragen aan een collega met wie ik steeds diepere gesprekken krijg, of zij weet wat ik doormaak? Ze geeft me wat tips. Zo zou ik naar iemand kunnen gaan die iets doet met chakra's. Ik ga en kom er achter dat deze vrouw helemaal niet begrijpt waar ik het over heb. Ik ga naar een energielezer en kom er achter dat deze vrouw iets opleest wat ze heeft geleerd vanuit een cursus. Ik ga naar een soort sjamaan die me begint uit te roken met salie en die, zoals het voelt, doet alsof hij weet waar ik tegen aan loop, maar ondertussen voelt het een toneelstukje wat hij opvoert en is hij helemaal niet in contact met mij. Op dat moment besluit ik te stoppen met het zoeken naar mensen die denken mij te kunnen helpen of denken te weten wat ik meemaak. Ze hebben geen idee! 

Op een avond, ik ben zo bang, de druk van de rij mensen die overleden zijn is nog meer geworden, sta ik op uit mijn bed, ik sta in mijn onderbroek, bijna naakt, net zoals ik me naakt voel in mijn angst, en ga gewoon midden in de rij staan. Ik voel diepe angst in mijn hele lijf maar weet niet anders te doen en voel.......

En op dat moment stroomt er allemaal energie helemaal door me heen, alsof eht allemaal door me heen verdwijnt naar een andere dimensie en op dat moment weet ik ............ dat ik alle mensen, het waren er heel veel.............als een soort poort naar een andere dimensie heb gebracht. Daar waar ze niet konden komen, alsof ze vast zaten in mijn hal die grenst aan mijn slaapkamer. Hadden ze dan geen gids die hun heeft begeleidt na hun dood? Waren ze dan niet opgevangen, liefdevol, zoals je dat vaak leest of hoort? Ik kom er achter dat ze in een soort shock zijn overleden en daardoor aan het dolen waren op zoek naar licht. Dat licht vonden ze bij mij. Tegelijkertijd krijg ik te horen dat het niet mijn taak is om ze naar het licht te begeleiden maar dat het ging om de ervaring. Later zie ik ook dat mijn overleden zus, alle kinderen die in een soort shock overleden zijn, zoals bij een auto ongeluk of brand of wat dan ook, helpt overgaan naar het licht. En in principe deed ik nu hetzelfde maar dan op de aarde en zij dus in een andere dimensie. 

Wie is het dan die me aan mijn polsen grijpt als ik uit mijn lichaam ga en ga reizen door de sterren?

Nieuwsgierig? Ik deel af en toe stukjes van een boek wat ik aan het schrijven ben, vooral voor mezelf ben ik achter, maar misschien ook wel voor jou omdat jij tegen hetzelfde aanloopt of omdat je troost zoekt, of herkenning? Laat het me weten via een mailtje naar info@soulspirit.nl en ik hou je op de hoogte.

Ik zie de begrafenis van bovenaf! Ik zie iedereen lopen die bij de begrafenis aanwezig is. Ik zie mijn vader nog gebukt onder het verdriet van het overlijden van mijn moeder van een paar maanden daarvoor. Ik zie de kinderen van mijn oma, dus mijn ooms en tante en aanhang en ik zie ze allemaal vanaf een afstandje, alsof ik er schuin boven hang. En ze hebben allemaal een energie bij zich, die ik direct herken, of waarvan ik op dat moment direct weet dat dat een gids is. Vraag me niet hoe ik dat weet, het wordt me niet verteld, het zit in mijn weten. Iedereen heeft die energie bij zich en wordt ondersteund door deze energie, niemand uitgezonderd!!! Ik heb het alleen nog nooit zo duidelijk gezien. En ik zie ook dat deze gids de persoon ondersteunt, kracht geeft, bij de laatste woorden die worden gesproken bij het graf van mijn oma voordat de kist omlaag gehesen wordt, haar afscheid.

De jonge studenten die in het zwart gekleed zijn met een hoge hoed op, laten het touw waarop de kist van mijn oma ligt, langzaam zakken in de aarde. De plek waar mijn opa ook al een tijd ligt. Als ze de touwen maar niet ineens los laten denk ik ook nog. Het gaat allemaal heel sereen, stil alsof alles in een groot liefdesveld ingebed zit. Ik zie ook dat grotere veld over iedereen daar aanwezig heen ligt. Heel bijzonder en ik weet dat dit de andere dimensie is die ook daar is, de poort is open en oma is daar al. Ze kijkt samen met haar gids mee naar haar eigen afscheid en ziet ook ons allemaal staan. Het is een samenwerking, alles is!

Het beeld geeft mij troost en ik voel me gedragen! Het is veel geweest de afgelopen maanden. Het overlijden van mijn moeder en snel daarna het overlijden van haar moeder, dus mijn oma. Ik voel dat ik de laatste in de vrouwenlijn ben, samen met mijn dochter. Het geeft een verschuiving in mezelf, in mijn lichaam en in mijn veld. Ik voel dat het langzaam aan het zakken is. 

Daarna word ik wakker in de hotelkamer die ik geboekt heb vlakbij de begraafplaats in het prachtig Hoog Soeren. De plek waar mijn oma ook heeft gewerkt kom ik later achter. Hoe toevallig! Ik voel me gedragen en gesteund. Ik kijk hoe laat het is en zie dat ik nog wel even heb voordat ik heb afgesproken met mijn vader op de plek waar we afscheid gaan nemen van mijn oma. Ik ben verwonderd, en dat ben ik altijd als ik zoiets meemaak. Alsof ik het gewoon niet geloof dat het werkelijk zo is. We hebben alelmaal echt een gids die we heel goed kennen. Niemand hoeft het alleen te doen. Het is echt zo! Ik had alles van tafel gegooid, geloofde er niet meer in. Moest autonoom worden weet ik nu.

Ik voel me ook moe, maar dat zullen wel de emoties zijn die al dagen door mijn lijf heen stromen. Alles hier herinnert mij aan mijn moeder en haar familie. De geur van Hoog Soeren, het bos, de geluiden, de weg hier naar toe in de auto bracht me bij allemaal herinneringen van vroeger. Het is een grote rollercoaster en ik weet niet eens of ik mijn riem wel heb vastgezet. 

"Ze is dood! Ze is werkelijk dood! Mijn hart doet ontzettend pijn en ik voel me zo intens verdrietig. Ik ben net wakker en lig in het bed waar we vaak nog samen lagen en hoor mijn ouders in de woonkamer. Zij zijn al wakker! Ik heb geen zin om er uit te gaan. Dit is wat ze bedoelen met een gebroken hart. Mijn hart voelt gebroken en is dat ook. 

Waar ben je nou, vraag ik huilend in mezelf terwijl ik de dekens nog eens stevig over mezelf heentrek. 

Op dat moment word ik direct meegenomen naar een witte lichte ruimte waar ik haar zie liggen op een bed. Ze ziet er weer helemaal uit zoals ik haar ken, met lang blond stijl haar, een mooi gezicht met haar moedervlek boven haar mond rechts en een stralende lach. Ze ligt te slapen en ziet er heel sereen uit.

In mijn ooghoeken zie ik een mannelijk figuur staan. Hij praat telepatisch met mij en zegt dat ze aan het uitrusten is van haar reis op Aarde. Voordat ze verder gaat mag ze bijkomen in deze sfeer. Ik voel dat het me zo goed doet om dat te horen. Mijn hele systeem wordt rustig en ik voel de hartenpijn zachter worden in mijn lichaam. Ik vraag me niet eens af hoe het kan dat ik daar ben en toch ook hier in mijn lichaam. Het lijkt heel normaal. Ik voel dat deze ervaring mij wordt gegund omdat ik zoveel hartenpijn heb en omdat ik er om vroeg. Ik wilde tenslotte weten waar ze was. Was dit waar ze nou altijd over sprak sinds ze blind geworden was en alleen nog maar over de onzichtbare wereld vertelde. Mocht ik hier nu ook zijn? Het gaf me zoveel rust en ik voelde een troost, een troost dat ze niet weg was maar gewoon ergens anders."

Dit is een stuk uit mijn boek wat ik ben begonnen te schrijven, misschien wel voor jou maar eigenlijk vooral voor mezelf. Het moet al jaren op papier maar ik gunde me er de tijd niet voor en had dat eigenlijk ook niet. Een tweeling van nu 12 jaar en een druk leven met het gezin en mijn groeiende praktijk wat zich steeds meer aan het uitbreiden is.

Mensen vragen altijd hoe het komt dat ik het werk doe wat ik doe en daarom is het boek misschien ook wel. Mijn reis in bewustzijn, van accountmanager naar dat wat ik nu doe, mensen begeleiden in hun proces van bewustwording, werken met het onderbewuste en waarom ik zeker weet, echt zeker weet, dat er zoveel meer is dan wat jij nu kan zien of ervaren. En tegelijkertijd weet ik ook dat wanneer jij dit leest, je ergens ook open staat voor deze realiteit. En maakt dat je leven niet alleen maar rijker? Misschien wil ik je wel troost geven, misschien wil ik je wel vertellen dat er zoveel meer is, zodat ook jij dat kan voelen en zien en ervaren. Misschien wel ik het wel bevestigen voor jou, door me uit te spreken zodat ook jij durft dieper te kijken. 

Het schrijven van het boek brengt zoveel herinneringen, zoveel aha-momenten en ook mijn reis in 'Hartepijn' van verlies en dood en waarom juist hier voor mij de openingen waren en zijn naar een groter bewustzijn. Terwijl ik dit aan het schrijven ben, ligt Tonka, onze mooie lieve geweldige hond naast me, van net 10 jaar. Een grote lichtbruine, ontzettend knappe Rodesian Ridgeback, die voor de andere reuen in het bos ontzettend dominant is, want het is tenslotte zijn bos. Hij is aan het bijkomen van een operatie die hij bijna niet had overleefd. Hij heeft alles weer getriggerd van verlies en dood en hoe dat voelt als je bijna iets kwijt bent. Het doet zeer en is enorm confronterend. Je voelt ineens weer waar het om gaat en waar prioriteiten liggen.  Dat is het grote cadeau van zo'n ervaring en dit cadeau pak je dan wel uit of niet, dat is aan jou. Vaak blijft hij liggen, ongeopend omdat het te confronterend is en het teveel pijn doet. Dan wordt hij er af en toe even bijgepakt of ligt aangeraakt maar dan snel weer weggelegd. Dan raken mensen in depressie of gaan heel hard werken of met een grote muur om zichzelf heen, door met leven. En soms pak je de signalen en zie je de synchroniciteiten en de openingen die er komen in je bewustzijn omdat je wakker bent geschud en durft te voelen dat je kwetsbaar mag zijn, naar jezelf en je hart mag voelen, dat het zeer doet. 

He jij daar, stop met alles wat je deed! VOEL! En je krijgt de confrontatie met daar waar jij dan bent. Dat het leven zomaar afgelopen kan zijn, dat van een ander van wie jij veel houdt of dat van jezelf.

Waar gaat het nou om, en je kunt weer dieper kijken, zowel in jezelf als daar buiten. 

Veel ervaringen van dat diepere kijken en mijn proces van omgaan met de dood schrijf ik in dat boek wat je misschien ooit eens gaat lezen en misschien ook wel niet. Toch is het mooi dat het op wordt geschreven, voor mezelf en voor mijn kinderen. Dat ze weten wie ik ben en waar ik vandaan kom en vooral dat ik ze kan vertellen dat ze altijd moeten blijven onderzoeken. Blijf nieuwsgierig en vooral leef je eigen waarheid en volg niemand anders. LEEF! Het leven gaat je alles geven wat je nodig hebt om dieper in jezelf te komen en te ervaren wie jij bent. En dit is mijn reis, mijn reis in bewustzijn! En misschien geeft het leven jou wel dit boek, zodat je voelt dat je niet alleen bent en dat er werelden liggen te wachten om door jou ontdekt te worden. En dat er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt en dat je dit alleen maar kunt voelen als je wordt geraakt in je hart.